Nieuws

K. is een kleine twee jaar geleden in het gezin komen wonen. De jongen komt uit Syrië en arriveerde hier toen hij amper acht jaar oud was. Intussen spreekt hij vlot Nederlands en speelt spelletjes met zijn pleegbroer en -zus alsof het nooit anders is geweest.

Tijdens de Week van de Diversiteit zetten we het thema handicap in de kijker. In dat kader sprak ik met Natascha*, een pleeggast met autisme en ADHD. Natascha is al jaren een vertrouwd gezicht binnen Pleegzorg. Ze is actief in participatieraden, een warme stem voor mensen met een handicap en iemand die steeds weer haar verhaal wil inzetten om anderen te helpen begrijpen. Ze woont intussen zelfstandig met ondersteuning van pleegzorg. Door een scheenbeenbreuk ligt ze momenteel in het ziekenhuis, maar ze blijft hoopvol: "Zodra ik weer goed te been ben, smijt ik me opnieuw volledig."

Voor de Week van de Diversiteit sprak ik met Ellen en Kris*, pleegouders van Kaï* (22), een jongeman met Albanese roots. Op zijn vijftiende kwam hij als niet-begeleide minderjarige vluchteling naar België. Aanvankelijk verbleef hij in een opvangcentrum, maar tijdens de weekends kon hij terecht bij Ellen en Kris. Wat begon met af en toe een logeerpartij groeide uit tot een warme pleegzorgrelatie. Sinds 2019 maakt Kaï officieel deel uit van hun gezin.

Anja* en haar gezin waren twee jaar lang het pleeggezin van Alex*, een minderjarige vluchteling die te voet van Afghanistan naar België is gekomen. Een indrukwekkende tocht, met een zware rugzak vol herinneringen, trauma’s en hoop. Bij aankomst in België kon hij niet blijven in de voorziening. Toen Anja en haar man voorstelden om hem op te vangen op hun landbouwbedrijf, werden ze voor gek verklaard. Maar hun huis – en vooral hun hart – stonden open.

Voor de Week van de Diversiteit ging ik in gesprek met Aleksander* – pleegzorger van Maarten* (19), operator en een geëngageerd pleitbezorger van inclusie. Diversiteit is voor hem vanzelfsprekend, maar tegelijk iets waar volgens hem nog te weinig écht over gesproken wordt, zeker tussen (pleeg)ouders en (pleeg)kinderen. Aleksander, die openlijk gay is – net als zijn pleegzoon – deelt zijn verhaal over hoe je als pleegzorger een veilige, warme en inclusieve thuis kan bieden, met als fundament: verbinding, vertrouwen en jezelf mogen zijn.

In het kader van de Week Van De Diversiteit sprak ik met verschillende (pleeg)ouders over thema’s die onder diversiteit vallen. Eén van die gesprekken bracht me bij Mervé*, een alleenstaande moeder die leeft in kansarmoede. Door haar psychische kwetsbaarheid kan ze niet langer zelf voor haar kinderen zorgen. Vanuit liefde en verantwoordelijkheidsgevoel koos ze bewust voor vrijwillige pleegzorg.

Je thuis openzetten voor een kind, jongere of volwassene die nood heeft aan een warme plek is een prachtig engagement, maar ook ééntje waar op voorhand goed over moet worden nagedacht. De impact op je leven is groot, en ook je gezin en je kinderen moeten mee zijn met de keuze voor een nieuw gezinslid.

Hoe staan eigen kinderen ertegenover om binnenkort een pleegbroertje of -zusje te krijgen? Welke impact heeft pleegzorg op hen? Hoe worden zij betrokken bij de beslissing om aan pleegzorg te doen?

Enkele kinderen delen hun ervaring.

Elk kwartaal zetten we bij pleegzorg iemand in de bloemetjes die een pluim verdient voor zijn of haar engagement in pleegzorg. Dat kan gaan over een pleeggezin, ouders, een pleegzorgbegeleider,... Die persoon verrassen we dan met een bezoekje, een award en een artikel in Kleurrijk, ons pleegzorgtijdschrift.

Peter en Curd wonen samen in een oase van groen. Ze wonen er niet alleen maar samen met een halve kinderboerderij en pleegdochter Olivia (11 jaar).

Siel Van Mullem en Lies Noé zijn de ouders van Odette (7), Stella (6) en Lily (2,5). Naast deze drie blonde spring-in- ‘t-veldjes woont in dit gezin ook een hond, een poes en heel regelmatig zijn er pleegkinderen die af en toe een weekend, een nachtje of enkele weken komen logeren. Momenteel is er een baby van nog geen maand oud die enkele weekends meegeniet van de warmte van dit gezin.

Een overlijden van een familielid, een stukgelopen relatie of een afscheid van een bepaalde periode in je leven: hoe je het ook draait of keert, iedereen van ons wordt op een bepaald moment geconfronteerd met verlies en dat doet heel vaak pijn. Ook binnen pleegzorg moeten vele pleegkinderen, pleeggasten, ouders of pleegzorgers op een bepaald moment afscheid nemen. Zo ook pleegjongere Diaz.

Een overlijden van een familielid, een stukgelopen relatie of een afscheid van een bepaalde periode in je leven: hoe je het ook draait of keert, iedereen van ons wordt op een bepaald moment geconfronteerd met verlies en dat doet heel vaak pijn. Ook binnen pleegzorg moeten vele pleegkinderen, pleeggasten, ouders of pleegzorgers op een bepaald moment afscheid nemen. Zo ook pleegzorgers Heidi & Bjorn.