Dieter en Giselle vinden steun bij pleegzorg
Dat elk pleegzorgverhaal weer anders is, bewijst het traject van Giselle en Dieter. Een koppel veertigers uit het rustige Waardamme. Zij zorgen sinds een zestal jaar voor Lili, die intussen, net als hun eigen dochter Celeste, dertien is geworden. Hun verhaal begon niet met een screening en enkele gesprekken, maar in heel andere omstandigheden.
Geen twijfel mogelijk
Celeste en Lili werden vriendinnetjes in de kleuterschool met regelmatige logeerpartijtjes tot gevolg. Ook haar ouders, Stefaan en Isabelle, kwamen regelmatig over de vloer en deelden wel eens een aperitief of etentje met Dieter en Giselle. Plots sloeg het noodlot toe: Zowel Stefaan als Isabelle hadden een terminale kanker en met zes maand verschil verloor Lili haar beide ouders. Eerst stierf haar papa enzes maand later, verloor ze op de dag voor haar eigen verjaardag haar mama. Gedurende de oncologische behandeling die aan hun dood voorafging was het gezin van Dieter, Celeste en Giselle de enige constante in het leven van Lili. Het gezin was dus wel voorbereid op de vraag van de ouders van het meisje of zij de zorg voor haar verder wilden opnemen. Niets in hen twijfelde aan het antwoord. Hun hechte team van drie zou gewoon een team van vier worden.
Loslaten
Toch bleek de belofte die ze hadden gemaakt niet zo eenvoudig als ze leek. Administratief bleek er een stuk meer bij komen kijken dan verwacht. Dieter werd Lili’s voogd met alle daarbij horende wettelijke verplichtingen. Het regelen van de erfenis, een omgangsregeling met haar grootouders die erg ver woonden, … Allemaal geen evidenties. Maar het moeilijkste was wellicht de immense rouw waar Lili door moest. Haar papa had Lili zacht voorbereid op Dieter als zijn opvolger. Het loslaten van haar mama was een pak moeilijker verlopen door de lange strijd op het eind van haar leven. Die weerstand nam Lili ook na het afscheid mee in haar relatie met Giselle.
Uitputtingsstrijd
De eerste periode uitte zich dat vooral in moeilijke bedrituelen en verdriet waarover ze niet kon spreken, maar steeds vaker reageerde ze boos en afwijzend naar Giselle, op een manier die niet te rijmen viel met het gemak waarmee Dieter zijn rol kon opnemen. Het was een uitputtingsstrijd. Het koppel was net voor de komst van Lili verhuisd. Lili was het niet gewoon om een huisdier te hebben. Celeste moest de aandacht die ze altijd alleen had gehad, delen met Lili en trok zich vaker terug. Het was een moeilijke periode als gezin.
Kentering
“De kentering kwam pas toen ik tijdens een wandeling met de hond aan de praat raakte met een dame die werkte voor pleegzorg”, vertelt Giselle. “Zij meende dat we daarvoor in aanmerking kwamen. Dat bleek te kloppen, alleen duurde het, door een vervelende administratieve fout bij de aanmelding, nog een hele poos voor we van start konden gaan. Gelukkig heeft de eerste pleegzorgbegeleider die we kregen, de sterren voor ons uit de hemel geplukt om dat goed te maken en ons van alles te voorzien waar we hulp uit konden putten. Er kwam een psychologe langs die ons inzicht gaf in het functioneren van Lili. Samen met de begeleider legde ze dynamieken bloot in ons gezin waarvan we ons niet bewust waren, gaven ons tips hoe we kleine dingen anders konden aanpakken, brachten verheldering rond opvoeding, gaven ons tips om onze draagkracht weer op te krikken, … Wat ons betreft: een rode loper voor pleegzorg! Natuurlijk gaat het soms nog eens moeilijk, maar we zijn echt sterker uit die moeilijke periode gekomen. Het is niet dat de deur hier nu wordt platgelopen door pleegzorgmedewerkers, maar we krijgen hulp als we er nood aan hebben. Ook wat betreft Lili’s oorspronkelijke familie. Zij zijn hier welkom, maar het initiatief is aan hen. Vroeger verloren we daar veel energie aan. Nu kunnen we dat stukje iets beter loslaten omdat pleegzorg daarbij helpt.”
Inzichten
“Dankzij pleegzorg kunnen we het beter aan”, vervolgt Dieter. “Wij beleven het pleegouderschap allebei heel anders. Ik zag de struggle van Giselle niet. Lili’s gedrag is voor Giselle een hele uitdaging. Daarvoor erkenning krijgen van pleegzorg doet haar echt deugd. We hebben ook geleerd onze situatie te relativeren en doen veel meer aan zelfreflectie. Pas op, dat vraagt ook wat, maar je krijgt er heel wat voor terug. Pleegzorg is voor ons echt een verrijking. We hebben zoveel geleerd over onszelf, onze kinderen, onze relatie, opvoeden, … We kregen inzicht in de loyaliteit van Lili, in het stuk rond de socialisatie die ze op jonge leeftijd heeft gemist omdat haar ouders een oncologisch proces doorliepen en er dus minder aandacht voor haar ontwikkeling was. Dat heeft gezorgd dat ze een emotionele achterstand opliep. Dan maakt het niet uit hoe intelligent je ook bent, dat is bagage in je rugzak.”
Voelbare afwezigheid
“Onze situatie is misschien geen standaard in pleegzorg”, gaat Giselle verder, “omdat wij de samenwerking met de biologische ouders niet moeten realiseren. Maar ondanks het feit dat zij er niet meer zijn, moeten we in al hun afwezigheid heel veel rekening met hen houden. Ze zijn heel erg voelbaar op bepaalde dagen: verjaardagen vieren ligt hier bijvoorbeeld heel moeilijk. Op mijn verjaardag was ook Lili’s papa jarig en de dag voor die van Lili stierf Isabelle. Over die feestelijkheden ligt altijd een sluier van verdriet. In het begin zag Lili ook in elk sterretje haar mama.”
Niet perfect, maar heel erg de moeite
“Gelukkig wordt ook zij ouder en gaat praten stilaan beter”, besluit Dieter. “Hoe moeilijk het ook geweest is, ik denk dat we het toch weer opnieuw zouden doen. We weten intussen dat dingen hun tijd nodig hebben en beseffen dat geen enkel gezin perfect is, hoe je ideaalbeeld van ouderschap er ook uitziet. Er zijn gelukkig ook heel mooie kanten aan ons verhaal: Lili en Celeste hebben heel veel aan elkaar. Ze spelen samen volleybal. We lachen soms wel eens dat het halve team van ons is. Ze versterken elkaar ook op school, wat mooi is meegenomen. Het enige wat ik anders zou doen als ik had geweten wat ik nu weet, is meer ruimte laten voor Celeste. Zij heeft nu soms wel de prijs betaald voor de keuze die wij maakten voor Lili. Zij werd soms naar het achterplan geschoven, omdat je je aandacht richt op de problemen en niet altijd op wat goed gaat. Als ik een tip zou mogen geven aan kandidaat-pleegzorgers, dan is het zonder twijfel: laat je bijstaan! Praat met de mensen van pleegzorg zonder te verbloemen wat er speelt. Het is soms confronterend om jezelf in vraag te stellen, maar het opent tegelijk deuren. We vinden het belangrijk dat er een realistisch beeld is van pleegzorg. Dat is er geen van kommer en kwel maar ook niet altijd van rozengeur en maneschijn. Het maakt mensen namelijk onzeker als er alleen maar programma’s op TV komen waar pleegouders veertien pleegkinderen grootbrengen. Wij vinden eentje al een hele klus. We zijn het dus helemaal eens met de campagne van pleegzorg die zegt dat pleegzorg niet perfect is maar wel heel erg de moeite.”
*Omwille van privacyredenen werd de naam van Lili geanonimiseerd
Andere interessante artikels
Annemie Thys, een verhaal om stil van te worden
Het verhaal van de 54-jarige Annemie Thys is er eentje om stil van te worden. Gelukkig vult Annemie de stiltes door honderduit te praten over de zorg die ze opneemt voor haar vier kleinkinderen. Het gaat om de dochtertjes van haar twee eigen dochters.
Hoe de reeks 'tieners in pleegzorg' tot stand kwam...
De contentreeks 'tieners in pleegzorg' op de sociale media van Pleegzorg Limburg werd gemaakt in samenwerking met vier pleegjongeren. Stuk voor stuk geweldige jongeren, elk met hun eigen verhaal.
Ouderschapsverlof voor pleegzorgers
Het ouderschapsverlof voor pleegzorgers is er eindelijk en daar zijn we heel erg blij om! De nieuwe wet die dit mogelijk maakt, wordt op donderdag 26/06/2025 gestemd in het federale parlement. Vanaf 1 juli 2025 hebben pleegzorgers in langdurige pleegzorg recht op ouderschapsverlof voor hun pleegkind(eren), net zoals dat vandaag al van toepassing is voor de eigen kinderen.