Victor kreeg een ‘extra familie’ cadeau

Via de mutualiteit kwam Katrien bij RTJ De Tafels terecht. Die organisatie voor ‘rechtstreeks toegankelijke jeugdhulp’ zocht met haar naar de gepaste ondersteuning. Op voorzet van haar zus, richtte Katrien zich tot pleegzorg. Laura en Wouter boden de oplossing. Sinds enkele maanden gaat Victor bij hen op weekend.

“Ik holde mezelf voorbij”, vertelt Katrien. “Hulp vragen is moeilijk. Ik ben het gewoon om problemen op te lossen, zowel die van mezelf als vaak ook die van anderen. Het kostte me veel moeite om uit te spreken dat ik hulp nodig had. Ik herinner me hoe alle ogen van de hulpverleners en mijn broer en zussen tijdens het overleg van RTJ De Tafels op mij gericht waren. Het voelde als een deliberatie van mijn eigen leven.”

Het netwerk van Katrien is beperkt. Zij kan niet rekenen op een partner, haar moeder heeft zelf ondersteuning nodig en ook haar broer en zussen zijn helaas niet in de mogelijkheid om de nodige hulp te bieden. “Voor mijn zus was het een groot probleem dat ze mij onvoldoende kon helpen. Ik denk dat ze daarom pleegzorg aanbracht”, zegt Katrien. “Het auto-ongeluk dat ik in 2020 had en dat mijn medische problemen groter maakte, zorgde voor het besef dat er niemand is om voor Victor te zorgen als ik er niet zou zijn of het niet langer zou aankunnen. Mijn zus benoemde dat zij dan niet zouden kunnen overnemen. Met de begeleiding van RTJ De Tafels volgden nog een aantal goede gesprekken. Met veel zorg leidde men mij toe naar pleegzorg.”

Katrien richtte zich in juli vorig jaar tot pleegzorg. “Isabelle van ‘intake’ kwam bij me langs. Ze legde me uit dat ik op zoek ben naar een gezin dat ‘ondersteunende pleegzorg’ aanbiedt.” Ondersteunende pleegzorg (‘OP’) is een module, waarbij pleegzorgers een kind voor een korte, aansluitende periode opvangen. Dat is mogelijk bij bijvoorbeeld een ziekenhuisopname van een ouder of bij acute probleemsituaties zoals een brand. Daarnaast zijn er ook OP-situaties waarbij een gezin op regelmatige basis een kind tijdens weekends en vakanties opvangt. Daarmee wil Pleegzorg het kind én het gezin van herkomst ondersteunen. Soms wordt er binnen het eigen netwerk van de ouders een gezin gevonden dat bereid is om ondersteunende pleegzorg op te nemen. Als dat niet het geval is, kan Pleegzorg op zoek gaan naar een ander gezin. Voor Victor zocht Pleegzorg naar een gezin waar hij om de drie weken op weekend zou kunnen gaan.

Hoewel Katrien de ondersteuningsnood bij zichzelf legt, ziet ze ook voordelen voor Victor. “Als vijfjarige leeft hij samen met mij erg geïsoleerd. Toen de school in volle pandemie sloot, vroeg hij me waarom wij zo alleen zijn. Hij heeft meer netwerk nodig en ik wil dat hij meer kan beleven. Door mijn ziekte kan ik niet met hem fietsen of voetballen en komt hier weinig volk over de vloer. Ik wil dat hij dat wel kan meemaken. Victor heeft ook geen papa en op een manier wenste ik een soort ‘mannelijk ankerfiguur’ in zijn leven. Pleegzorg heeft goed naar me geluisterd en ging op zoek naar een geschikt gezin”.

Het zou uiteindelijk tot de kerstperiode duren voor Katrien kennismaakte met Wouter en Laura. Pleegzorg organiseerde eerst een gesprek tussen Katrien en de kandidaat-pleegzorgers, een jong en actief koppel zonder eigen kinderen, maar mét een poes en een grote familie. “Ik ging met een klein hartje naar dat gesprek”, herinnert Katrien zich. “Je bent van plan het mooiste en dierbaarste in je leven in de handen van vreemden te leggen. In hun ogen zag ik dat zij het ook best spannend vonden. Ik zag hen glimlachen toen ze in de loop van mijn verhaal beseften dat Victor erg op hun neefje lijkt. Toen was voor mij het ijs gebroken en besefte ik dat mijn vraag ook tegemoetkomt aan hun wens. Ik heb hen nodig in de zorg voor mijn zoon en zij keken er ontzettend naar uit een kindje in hun gezin op te nemen.”

“Waarom niet?” Zo dachten Wouter en Laura. “Na lang nadenken volgden we eind 2020 een infoavond bij Pleegzorg Oost-Vlaanderen. Na enkele maanden schreven we ons in voor de vorming”, aldus Wouter. Ondersteunende pleegzorg bleek het beste aan te sluiten bij hun gezinsleven. Daarnaast hoopte het koppel op een fijne samenwerking, gezien ondersteunende pleegzorg in principe een vrijwillige keuze van de ouder is.

“De vorming van pleegzorg had ons goed voorbereid op wat zou komen, al lijkt deze situatie heel goed mee te vallen. We werken vlot samen met Katrien. Victor ongeveer driewekelijks een fijn weekend bezorgen, betekent voor ons allemaal een grote meerwaarde. We zijn blij dat we hiervoor de tijd hebben genomen. Het is een belangrijke beslissing.”

Door haar medische toestand kan Katrien niet altijd heel actief zijn met Victor. Wouter en Laura zijn een jong, sportief koppel dat net daaruit veel plezier haalt. Ze gaan fietsen en zwemmen met Victor, die daar ook steeds beter in wordt. Ondertussen kan Katrien enkele dagen op adem komen.

“Victor is een braaf en rustig jongetje. We vinden het leuk om hem bij ons helemaal uitgelaten te zien spelen met ons neefje en nichtje, die ongeveer dezelfde leeftijd hebben. In het begin leek elke stap van Victor berekend en voorzichtig. Dat lijkt hij meer los te kunnen laten”, merkt Wouter op. “Hij lijkt ook wat assertiever geworden.”

“Ik ben zelf iemand die heel graag en snel knuffelt,” zegt Laura. “We zagen hoe Victor zich in het begin vooral tot mij richtte. Als hij iets wilde vragen, kwam hij naar mij. ’s Avonds kwam hij rustig bij me in de zetel zitten. Ik denk dat Victor vooral vrouwen als zorgfiguur gewoon is, zoals zijn mama en zijn juf, en zich daardoor sneller tot mij richt.”

Gaandeweg zagen Laura en Wouter toch hoe Victor zich meer voor Wouter openstelde. “Wouter sport veel en graag. Het was zo schattig toen Victor eigen ‘minigewichtjes’ meebracht. Katrien vertelde dat hij die absoluut wilde meebrengen zodat hij samen met Wouter kon sporten. Eén-op-één-momentjes vindt hij leuk maar nog leuker zijn de activiteiten die we met z’n drieën doen, of met de ruimere familie. Voor ons neefje en nichtje hoort hij er al helemaal bij.”

“Victor benoemt de pleegzorgers als zijn familie”, bevestigt Katrien. “Op school vertelt hij honderduit over zijn avonturen met de ‘extra familie’ die hij erbij kreeg. Daardoor weet ik zeker dat hij heel graag bij hen langsgaat. Ik vertelde Victor dat Laura en Wouter vrienden van mij zijn die af en toe voor hem zouden zorgen. Die uitleg volstond voor hem.”

Eén van de doelen binnen de pleegzorgbegeleiding is het creëren van een goede ‘gezamenlijke wereld’. Katrien, Laura en Wouter weten dat mooi vorm te geven. “Pleegzorg heeft de tijd genomen om een goede matching te doen tussen ons en het pleeggezin, dat al een hele vorming doorlopen heeft. Dat vind ik geruststellend. De communicatie met Laura en Wouter verloopt heel vlot. Eef, onze begeleidster hielp ons de praktische afspraken te maken en volgt alles mee op”, aldus Katrien.

“Als er vragen zouden zijn of zaken die we moeilijk uitgesproken krijgen tegen elkaar, zal zij ons helpen,” weten de pleegzorgers, “maar eigenlijk loopt dat heel vlot. Wij zijn flexibel en dat is Katrien ook. Bij overgangsmomenten komen we even bij elkaar binnen voor een koffie ofzo. Victor ziet dat wij heel gewoon met elkaar omgaan. Op vaderdag belde Katrien ons op om te vragen langs te komen. Victor had, na veel twijfelen, gekozen om zijn geschenkje op school voor mij te maken”, zegt Wouter trots. “Uiteraard maakten we toen tijd voor een kort bezoekje.”

“Laura en Wouter hebben goed geluisterd tijdens de vorming”, denkt Katrien. “Ook de info die ik hen tijdens de kennismaking gaf over Victor namen ze ter harte. Ze gaven hem de ruimte en doen zachtjes aan. Ik vind het ook heel fijn dat ze mijn opvoeding doortrekken.”

“De zaken die Katrien belangrijk vindt, zien wij net zo. Wij vinden evengoed dat niet overdreven moet worden met televisiekijken en dat beleefdheid en respect superbelangrijk zijn. Een ‘nee’ betekent ook écht ‘nee’. Dat is bij Katrien niet anders.”

Laura vertelt hoe zij Victor recent voor het eerst moest begrenzen. “Hij was al voor de derde keer uit bed gekomen tijdens een logeerpartijtje van ons nichtje en het werd toch echt te laat. Het was van zijn gezichtje af te lezen dat hij zich heel betrapt voelde. Dat was eigenlijk best grappig, maar voor hem moesten we toen duidelijk die grens aangeven. Hij is zonder morren in bed gekropen. Nadien hebben Wouter en ik er even goed om gelachen.”

Voor Katrien is ‘beleving’ het grootste geschenk. Daaruit worden herinneringen gebouwd die je je leven lang meedraagt. Dat wilde ze Victor, door middel van een pleeggezin, graag meer kunnen bieden.

Wouter: “We moeten opletten dat het niet té druk wordt voor Victor. Wij hebben de gewoonte onze weekends vol te plannen. Ik heb een grote familie en daardoor is er altijd wel ergens iets te doen. Af en toe moeten we dan een rustmomentje inplannen voor Victor.”

“We maken veel plezier samen. Als Katrien hem brengt, gaat Victor heel vlot over het afscheid. Hij zegt gewoon dag en speelt verder. Dat loopt net zo wanneer wij hem thuisbrengen. Nadien is het wel stil in huis. We missen hem, al is het moeilijk onder woorden te brengen hoe dan precies. We doen veel in functie van hem, maar genieten er samen intens van. Door af en toe een foto naar Katrien te sturen tijdens het weekend, tonen we haar dat we het leuk hebben samen en dat het goed gaat.”

Een andere drijfveer van Katrien om pleegzorg aan te spreken, was het creëren van meer netwerk voor Victor. “Ik hoop dat dit mooie contact op lange termijn behouden kan blijven. In het begin voelde ik mij erg fragiel en afhankelijk. Ondertussen zie ik het als een mooi verhaal voor ons alle vier en vooral voor Victor.”

“Wij zijn niet met pleegzorg gestart vanuit een idee van ‘tijdelijkheid’”, beamen Laura en Wouter. “Hoe lang dit ook duurt, het is oké voor ons. We vinden het heel sterk dat Katrien dit aandurft. Je kind aan anderen toevertrouwen is niet niks. Ons engagement bestaat eruit dat wij ons openstellen voor Victor en ons aan hem hechten. We zien hem graag. Plots loslaten zou helemaal niets voor ons zijn.”

* Omwille van privacy zijn schuilnamen gebruikt.