Van leefgroep naar gezin

Ik heb twee vriendinnen die aan ondersteunende pleegzorg doen waar ik regelmatig op bezoek ging. Ik vond het dan heel mooi om te zien hoe die kinderen groeien. In het begin waren ze onrustig en moesten ze hun plaats in het gezin zoeken. Maar na een tijdje hadden ze hun plaats gevonden en werden ze echt een deel van het gezin. Dat zette me aan het denken.

Eerst twijfelde ik nog, ook omdat ik alleen ben, maar na een goed gesprek met een van die vriendinnen heb ik toch de stap gezet en volgde ik het traject om pleeggezin te worden. Dat was intensief, maar ik bleef wel geprikkeld en geboeid.

In 2018 ben ik gestart met het traject. Er was eerst een match met een kind uit de reguliere pleegzorg, maar dat is uiteindelijk niet doorgegaan. In die zomer kreeg ik de vraag of ik een P&P-gezin wou worden. Op dat moment kende ik P&P nog helemaal niet. Pleegzorg is dan samen met een P&P-begeleidster langsgekomen om uit te leggen wat het is. Na die uitleg heb ik besloten dat ik ook voor die vorm wou gaan. Ik maakte bewust de keuze om te starten als ondersteunend pleeggezin.

Daan komt een weekend op twee naar mij. Het andere weekend gaat hij naar zijn mama, maar dan komt hij tijdens de week hier ook een nacht slapen. De week dat hij in het weekend naar mij komt, blijft hij nog twee extra nachten slapen. Tijdens mijn weekend vindt het bezoek met zijn papa plaats, dan gaat hij op zaterdag naar daar.

Het is voor hem een moment om tot rust te komen. In de leefgroep doen ze veel samen in groep en hier kan hij meer op zichzelf zijn en zijn gedachten de vrije loop laten gaan. Ik merk dat hij daar echt nood aan heeft.

Bij P&P start je met een aantal bezoekmomenten in de leefgroep. Het kind weet dan nog niet dat jij mogelijks zijn of haar pleeggezin wordt. Ik ben zo gestart onder het mom van huiswerkbegeleidster. Ik hielp dan meerdere kinderen, maar de opvoeders in de leefgroep zeiden dan wel eens van “Daan, ga jij nu maar met Liesbet huiswerk maken”. Na een aantal keren bleef ik dan ook wat langer en speelde ik een gezelschapsspel met hem. Zo konden ze al zien hoe hij reageerde op mij en of er een klik was.

Ja, na een tijd bleef ik tot hij moest gaan slapen. Op een bepaald moment zei hij tegen mij “misschien moet je aan de jeugdrechter vragen of je hier ook eens mag blijven slapen.” Dat vond ik heel mooi en zal mij ook altijd bijblijven.

Na een paar maanden hebben ze hem gezegd dat hij mocht komen logeren bij mij. Dat is ook heel voorzichtig opgebouwd. Hij is de eerste keer hier een namiddag komen spelen samen met de P&P-begeleidster. Na anderhalf uur moest de begeleidster weg en kreeg hij de keuze om al mee terug te gaan naar de leefgroep of om nog wat langer te blijven. Hij heeft er dan voor gekozen om wat langer te blijven. Hij is ook niet meteen blijven slapen. In het begin kwam hij na school en bracht ik hem voor bedtijd terug naar de leefgroep.

Nee, dat niet. Ik ken het reguliere pleegzorgtraject niet en kan de vergelijking niet maken. Het is wel zo dat de begeleiding bij P&P vrij intensief is. In de eerste plaats is er de P&P-begeleidster, die ook het eerste contact is tussen mij en de leefgroep. Er is maandelijks een gesprek met de begeleidster om te kijken hoe het verloopt, maar dat kan ook vaker als dat nodig is. Ik kan haar altijd bellen of mailen als ik vragen heb of als er moeilijkheden zijn. Ze waakt er ook over dat ik niet te veel hooi op mijn vork neem en op tijd een pauze voor mezelf inlas.

Daarnaast zijn er de opvoeders in de leefgroep. Toen Daan net hier was, was het wat zoeken en had hij het soms moeilijk. Ik heb dan ’s avonds vaker naar de leefgroep gebeld om uit te leggen wat er was gebeurd en te vragen wat ik kon doen als dat nog eens zou voorvallen. Het is leuk om een back-up te hebben bij iemand die het kind goed kent. De leefgroep koppelt ook altijd terug naar de begeleidster. Als er zich iets voorgedaan heeft in het weekend, krijg ik de week daarna een telefoontje van mijn P&P-begeleidster om te kijken hoe dat was voor ons beide. In de leefgroep krijgt Daan dan ook therapie om hem te helpen rust te vinden.

Je voelt wel aan hem dat hij daar nood aan heeft. Dat is de plek waar hij ook altijd op kan terugvallen. Hij heeft al een aantal keer aangegeven dat hij graag naar hier komt, maar op dit moment zijn we zeker nog niet zover dat hij hier fulltime zou kunnen komen wonen.

Het was in het begin wel zoeken, zowel voor hem als voor mij. Hij is heel wantrouwig, maar hij begint mij nu te vertrouwen. In het verleden zijn er vaker beloftes gebroken ten opzichte van hem. Daarom wil ik aan hem laten zien dat ik mijn beloftes wel nakom. Als ik hem ’s avonds na school ophaal in de leefgroep, probeer ik altijd voor hem daar te zijn zodat hij ziet dat ik op hem wacht en hij niet op mij moet wachten.

Er zijn wel al hevige discussies geweest tussen ons, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat hij op dat moment terug naar de leefgroep moest. Ik zou dat ook niet meer over mijn hart krijgen om te zeggen dat hij niet meer moet komen. Ik heb nog altijd geen spijt gehad van mijn keuze. Het is ook zoals ze zeggen, het verrijkt je leven. Zowel het opvangen van het kind als de hele setting errond. Het is een hele mooie ervaring. Eentje met vallen en opstaan, maar het is het zeker waard.

*Om de privacy van het kind te beschermen, is er een schuilnaam gebruikt