Mijn zoon is mijn kracht en drijfveer

Roxanne vertelt dat ze opgroeide als ongewenst kind. Haar ouders maakten haar dat op veel manieren duidelijk en ook emotionele steun heeft ze als kind erg gemist. Na de scheiding van haar ouders verdween haar vader uit haar leven en bleef Roxanne bij haar moeder wonen. Als tiener werd ze zwanger van haar toenmalige vriend. Omdat ze van hem moest kiezen tussen hun relatie en de baby, besliste Roxanne om verder te gaan zonder de vader van haar kind.

Toen Roxanne beviel van zoontje Soren*, ervoer ze opnieuw weinig steun van haar eigen mama. Ook bij andere familieleden kon ze amper op begrip rekenen; het voelde alsof ze de schandvlek was van de familie. Kort na de bevalling belandde Roxanne dan ook in een depressie. Met behulp van psychologische ondersteuning probeerde ze om met haar zoontje een stabiel leven op te bouwen, samen met haar nieuwe vriend.

Maar die stabiliteit bleek van korte duur toen duidelijk werd dat haar partner een alcoholverslaving en agressieproblematiek had. Daardoor werd zijn gedrag heel onvoorspelbaar. Het jarenlang leven in angst bestempelt Roxanne als heel traumatiserend voor haar zoon en zichzelf. Voor Soren is het nog altijd heel moeilijk om daarover te praten. “Dat heeft ook mijn zoon beschadigd, ook al beseft hij dat misschien nog niet.”

Toch vond Roxanne de kracht om de hulp in te roepen van haar moeder die als pleegmoeder de zorg voor Soren wou opnemen. Zelf kon Roxanne helaas op weinig steun van haar mama rekenen. Uiteindelijk slaagde Roxanne erin om zelf uit haar relatie te stappen en sliep ze maandenlang bij verschillende vrienden en kennissen op de zetel. Het gevoel nergens thuis te kunnen zijn, woog enorm op haar.

Wanneer Roxanne terugblikt op haar jeugd, is het voor haar duidelijk op welke manier die een impact heeft gehad op haar relaties en hoe ze daarmee omgaat. Voor zichzelf opkomen en haar eigen grenzen bewaken is niet gemakkelijk, geeft ze toe. “Maar Soren was en is nog altijd mijn kracht, motivator en drijfveer. Ik weet niet of ik zonder hem die kracht had kunnen vinden, als je begrijpt wat ik bedoel”, vertelt ze met gebroken stem.

Na lange tijd kreeg Roxanne de kans om haar zoon terug te zien. Aanvankelijk ging dat via bezoeken onder toezicht. Het eerste weerzien omschrijft Roxanne als heel emotioneel. Geleidelijk aan werden de contacten uitgebreid en hoefde dat niet meer met begeleiding te gebeuren. Dankzij haar stabielere situatie, kreeg Roxanne de kans om steeds meer haar moederrol op te nemen. “Opvoeden is niet alleen leuke dingen doen. Ik wou meer dan enkele uitstapjes doen en cadeautjes geven”, vertelt ze. Al bekent ze dat dit gepaard gaat met vallen en opstaan.

Met de steun van haar huidige partner voelt Roxanne zich sterker: “Opvoeden doen we samen, ook als het wat moeilijker gaat”. Bij de zoektocht in hoe ze als mama verder kon groeien, noemt Roxanne haar ouderbegeleidster als een enorme steun. “Dat was voor mij een openbaring: eindelijk iemand die aandacht had voor mijn verhaal en mij de moed gaf om ook mijn stem als moeder te laten horen.” Ook samen stilstaan bij haar levensverhaal, gaf Roxanne veel inzicht in haar eigen situatie. “Ondanks de diepe dalen, zijn er ook al veel bergen beklommen”, klinkt het voorzichtig trots.

Als ik Roxanne vraag waar ze van droomt, blijft het heel even stil. “Huisje-boompje-kindje, zoals iedereen”, zegt ze daarna beslist. Daaraan werkt ze stapsgewijs. De hoop om haar zoon ooit voltijds terug thuis te hebben is groot. Maar voor Roxanne komt het tempo van haar zoon op de eerste plaats. Ze heeft de indruk dat dit voor hem nu nog niet aan de orde is. “En voor ons staat Soren centraal, in alles wat we doen.”

* Omwille van privacy zijn schuilnamen gebruikt.