Partners in Parenting - Katriens leven in de voorziening en in haar pleeggezin

Sinds december heeft Katrien een eigen studio in de voorziening. Ze traint er om later zelfstandig te gaan wonen. Ze mist vaak de gezinswarmte van het pleeggezin op haar kamer en in de voorziening. Het studioleven is een beetje eenzaam en tegelijkertijd is ze blij p die manier wat te ontkomen aan de drukte van de leefgroep. Tijdens de week zoekt Katrien vaak vriendinnen op in de buurt. Ook de lekkere maaltijden die haar tante op tafel tovert zijn helemaal anders dan de maaltijdschotels in de voorziening. “Dat vond ik eigenlijk het moeilijkste om gewoon te worden. Ik ben helemaal geen fan van gehakstschotels en ik miste de verse groenten en vooral de afwisseling in het menu enorm in de leefgroep. Hier keren om de zoveel tijd dezelfde menu’s terug. Het eten bij mijn tante en nonkel is veel gevarieerder.” Het is niet zozeer luxe die Katrien mist, maar eerder comfort en gezinswarmte.

“Het is niet hetzelfde als je je zorgen deelt met een begeleider van de leefgroep, als met iemand waarmee je een ander soort band hebt opgebouwd. Hoezeer ze ook hun best doen het voelt altijd een beetje geforceerd. Het is hun job om naar je te luisteren en dat voelt toch niet even oprecht of spontaan als wanneer mijn tante of nonkel naar me luistert. Eigenlijk is er niets fijner in de leefgroep dan bij mijn pleeggezin. De drukte van de leefgroep is helemaal anders dan de gezellige drukte van mijn neefjes en nichtjes die in het weekend over de vloer komen bij mijn tante en nonkel. Zij kijken er echt naar uit om eens bij ons te logeren terwijl in de leefgroep het samenzijn veel kunstmatiger aanvoelt. De oudste kleinzoon van mijn tante en nonkel is nu tien en voor mij is hij veel meer een broertje dan een neefje. Dat kan ik van de andere jongeren in de voorziening niet zeggen.”

Katrien ziet het gezin van haar tante en nonkel als haar echte thuis en benoemt het ook als een hechte familie. Ze heeft ook nog een oudere zus waarmee ze veel contact heeft in de weekends. Katrien heeft geen grootse toekomstdromen. Als ik haar vraag waar ze zichzelf over tien jaar ziet, spreekt ze over een eigen huisje, een man, kinderen en goeie job. Liefst dicht in de buurt bij haar tante en nonkel, zodat ze de familiebanden nauw kunnen blijven aanhalen.

Katrien is haar pleeggezin erg dankbaar. Ze hoopt met dit gesprek mensen te inspireren om zich ook kandidaat te stellen om een kind uit een voorziening op te vangen, al is het maar tijdens de weekends. Volgens Katrien zijn vertrouwen en liefde zijn de belangrijkste eigenschappen van een pleeggezin. Als ze dat kunnen hebben en iemand welkom kunnen laten voelen, dan kunnen ze het gemis van een familie al een beetje opvangen.