Week van de Diversiteit - LGBTQ+
Voor de Week van de Diversiteit ging ik in gesprek met Aleksander* – pleegzorger van Maarten* (19), operator en een geëngageerd pleitbezorger van inclusie. Diversiteit is voor hem vanzelfsprekend, maar tegelijk iets waar volgens hem nog te weinig écht over gesproken wordt, zeker tussen (pleeg)zorgers en (pleeg)kinderen. Aleksander, die openlijk gay is – net als zijn pleegzoon – deelt zijn verhaal over hoe je als pleegzorger een veilige, warme en inclusieve thuis kan bieden, met als fundament: verbinding, vertrouwen en jezelf mogen zijn.
Hoe ben je in pleegzorg terechtgekomen?
“Ik leerde Maarten en zijn moeder kennen via een organisatie rond dierenmishandeling. Hij was toen negen. Tussen Maarten en mij klikte het meteen. Toen zijn mama onverwacht ziek werd – ze kreeg een beroerte en kwam in een rolstoel terecht – werd duidelijk dat ze niet langer zelfstandig voor hem kon zorgen. Toen de zorg voor Maarten te zwaar werd, kwam al snel de vraag of ik zijn pleegvader wilde worden. Dat begon met een paar weekends per maand. Maar naarmate het slechter ging, kwam Maarten steeds vaker bij mij. Op een bepaald moment gaf hij zelf aan vast bij mij te komen wonen. Zo begon mijn avontuur als pleegzorger. Intussen ben ik al elf jaar pleegpapa, en ik zou het zonder twijfel opnieuw doen.”
Hoe zou je de band met Maarten omschrijven?
“Die is sterk. We kunnen altijd over alles praten. Dat is altijd zo geweest, ook al zijn er moeilijke momenten geweest – vooral na het overlijden van zijn mama, anderhalf jaar geleden. Toen zat Maarten midden in zijn puberteit, en ik kampte zelf met een burn-out. Het was een periode vol emoties, rebellie, ruzies, regels die in vraag werden gesteld… maar tegelijk ook een periode waarin we elkaar écht leerden kennen. Er waren wrijvingen, ja, maar ook groei. Dat zijn de ups en downs waardoor je heen moet bijten. Pleegouderschap is niet perfect, maar wel altijd de moeite.”
Wat betekent diversiteit voor jou?
“Diversiteit betekent voor mij: mogen zijn wie je bent. Je eigen keuzes kunnen maken. Zelf bepalen met wie je omgaat, wat je graag doet, naar welke muziek je luistert. Dat is vrijheid. En die vrijheid zou voor iedereen vanzelfsprekend moeten zijn, zonder dat we daar telkens een label op moeten plakken. We zouden geen vlag nodig moeten hebben in de gay-community om te mogen bestaan. We zijn gewoon mensen, net als iedereen. Dat is ook wat ik aan Maarten probeer mee te geven: jij mag er zijn, volledig. Ik ben trots op wie hij is, ook al ben ik tegelijk ook ouder – en dus bezorgd. Er zijn regels bij ons thuis, grenzen. Maar die dienen om hem te beschermen en op weg te helpen.”
Word je anders bekeken als gay pleegzorger?
“Ja. Niet zozeer door pleegzorg zelf, maar vooral binnen de LGBTQ+-gemeenschap. Dat klinkt misschien vreemd, maar daar worden er snel aannames gedaan. Zeker tussen gay mannen: ‘Twee mannen in één huis? Dan zal er wel iets meer zijn.’ Of: ‘Als je allebei een vriendje hebt, dan zitten jullie in elkaars vaarwater.’ Ik heb Maarten van jongs af aan geleerd om daardoor te prikken. We sluiten ons daar soms wat van af, omdat we gewoon geen zin hebben in dat soort energie. Wij weten wie we zijn, dat is wat telt.”
Hoe wordt er thuis over LGBTQ+ gepraat?
“Op een heel open manier. Maarten kwam vrij jong uit de kast. Eerst had hij het moeilijk om vrienden te maken maar na zijn coming-out op school kreeg hij net een heel sterke vriendengroep. Bij ons thuis babbelen we open over vriendjes, relaties, seksualiteit. Ik heb hem ook seksuele voorlichting gegeven, op mijn manier – rustig, nuchter, zonder gêne. Hij weet dat hij altijd bij mij terechtkan, ook al zijn we allebei vaak met onze eigen dingen bezig.”
Hoe ga je om met vragen van Maarten over liefde, identiteit of gezin?
“Met een open blik en veel geduld. Ik probeer niet te verbieden – want hij doet het toch wel (lacht). Soms moet je hem gewoon laten botsen met de realiteit. Achteraf praten we dan, en dan zegt hij: ‘Je had gelijk.’ Ik laat hem zijn eigen fouten maken, maar blijf altijd beschikbaar om hem op te vangen of raad te geven.”
Heb je het gevoel dat jouw situatie zorgt voor meer openheid in de pleegzorgcontext?
“Absoluut. We voelen ons gehoord, ook bij onze begeleidster van Pleegzorg. Er is vertrouwen. Maar er is nog ruimte voor verbetering. Er mag meer gecommuniceerd worden – zeker naar nieuwe gezinnen – over hoe je een vertrouwensband opbouwt met je pleegkind. Zeker als je samen door gevoelige thema’s moet navigeren, zoals identiteit of seksualiteit. Ik begon hier al mee toen Maarten 9 was. Gewoon samen in bed een aflevering National Geographic kijken, een verhaal vertellen, of op een luchtige manier uitleggen wat puberteit is. Dat schept veiligheid.”
Wat wil je LGBTQ+ personen die pleegzorger willen worden meegeven?
“Eén woord: authenticiteit. Wees jezelf. Ga er niet aan beginnen omdat het mooi staat op papier. Doe het voor de juiste reden – om iemand écht te helpen. En weet dat je stevig in je schoenen moet staan. Mensen zullen dingen zeggen. Maar de band die je opbouwt met je pleegkind is alles waard.”
Tot slot: Hoe zou je graag zien dat pleegzorg groeit op vlak van inclusie en diversiteit?
“Door er meer over te praten en deuren open te zetten. Betrek mensen uit de LGBTQ+-community. Normaliseer diversiteit, zodat ook diverse pleegkinderen zich welkom voelen. Ik ben er zeker van dat dit enkel positief ontvangen kan worden. Het werkt langs twee kanten: zij voelen zich veiliger, en meer LGBTQ+ personen zullen zich openstellen voor pleegzorg.”
*Wegens privacyredenen gebruiken we schuilnamen
Andere interessante artikels
Week Van De Diversiteit - Handicap
Tijdens de Week van de Diversiteit zetten we het thema handicap in de kijker. In dat kader sprak ik met Natascha*, een pleeggast met autisme en ADHD. Natascha is al jaren een vertrouwd gezicht binnen Pleegzorg. Ze is actief in participatieraden, een warme stem voor mensen met een handicap en iemand die steeds weer haar verhaal wil inzetten om anderen te helpen begrijpen. Ze woont intussen zelfstandig met ondersteuning van pleegzorg. Door een scheenbeenbreuk ligt ze momenteel in het ziekenhuis, maar ze blijft hoopvol: "Zodra ik weer goed te been ben, smijt ik me opnieuw volledig."
Week Van De Diversiteit - Etniciteit
Voor de Week van de Diversiteit sprak ik met Ellen en Kris*, pleegouders van Kaï* (22), een jongeman met Albanese roots. Op zijn vijftiende kwam hij als niet-begeleide minderjarige vluchteling naar België. Aanvankelijk verbleef hij in een opvangcentrum, maar tijdens de weekends kon hij terecht bij Ellen en Kris. Wat begon met af en toe een logeerpartij groeide uit tot een warme pleegzorgrelatie. Sinds 2019 maakt Kaï officieel deel uit van hun gezin.
Week Van De Diversiteit - Religie
Anja* en haar gezin waren twee jaar lang het pleeggezin van Alex*, een minderjarige vluchteling die te voet van Afghanistan naar België is gekomen. Een indrukwekkende tocht, met een zware rugzak vol herinneringen, trauma’s en hoop. Bij aankomst in België kon hij niet blijven in de voorziening. Toen Anja en haar man voorstelden om hem op te vangen op hun landbouwbedrijf, werden ze voor gek verklaard. Maar hun huis – en vooral hun hart – stonden open.