We hebben dit samen opgebouwd

Ik zat nog op de middelbare school. Nadat Kiran in januari was geboren, volgde ik nog even les, maar gaf er toen de brui aan. Ik woonde toen bij en zorgde voor mijn mama, die haar leven evenmin op orde had. Van daaruit geraakte in een foute omgeving verzeild met slechte vrienden. Er was alcohol en drugs in mijn leven en ik kwam uiteindelijk met mijn ex en Kiran op straat terecht.

We wilden hulp, maar ik had weinig vat op de situatie. Mijn ex vertoonde agressief gedrag naar mij en we gebruikten allebei drugs en alcohol. Toen ik mijn papa vroeg om Kiran even bij te houden terwijl wij de administratie in orde zouden brengen om met hulpverlening te starten, sloeg mijn omgeving alarm en werd pleegzorg ingeschakeld. Kiran bleef zes maanden bij mijn papa en zijn vrouw, zonder dat ik contact met hem mocht hebben. Terecht, weet ik nu, maar toen was ik in alle staten. Ik wist niet of en wanneer ik hem terug zou zien en was doodsbang dat hij van mij zou vervreemden. Dat mijn familie geen vertrouwen had in mijn toenmalige vriend, kon ik begrijpen omwille van zijn agressie, maar dat ze mij dit aandeden, vond ik verschrikkelijk.

Aanvankelijk was het heel hard en moeilijk. De eerste keer zijn we elkaar in de armen gevallen en denk ik dat we elkaar een uur lang niet losgelaten hebben. Het was hartverscheurend. Ik wist dat ik hem een uur later weer moest achterlaten. Het was tranen verbijten bij aankomst en bij het afscheid opnieuw tranen bij hem en bij mij. Het vertrouwen in mijn vader was op dat moment helemaal zoek. Geleidelijk aan herstelde dat, zowel van zijn als van mijn kant. Nadat mijn tweede zoontje dood werd geboren, brak ik definitief met mijn ex en probeerde ik langzaam mijn leven weer op de rails te krijgen. Drugs en alcohol zwoer ik af. De bezoekjes werden uitgebreid, duurden langer, vonden plaats bij mijn papa en bij Bianca (de vrouw waarvan hij intussen was gescheiden) tot Kiran ook terug bij mij mocht komen logeren en hier enkele maanden geleden weer mocht komen wonen. Maar daar zijn dus heel wat jaren overheen gegaan.

In het begin wou ik er zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Ik had het gevoel dat mijn kind van mij was afgenomen en dat ze niet de intentie hadden ons weer te herenigen. Ze stonden naar mijn gevoel aan de kant van papa en Bianca en ze luisterden niet echt naar mij. Pas toen ik me van die indruk kon ontdoen, zag ik in dat ik eigenlijk wel een stem kreeg. Dat ik de situatie kon veranderen eens ik weer grip op mijn leven kreeg en mijn depressie onder controle kreeg. Ik begon te geloven dat ze echt het beste voor mijn kind wilden en dat ze mij de kans wilden geven hem weer bij mij te hebben.

Pleegzorg bood mij ouderbegeleiding aan. Ik kreeg tips hoe ik met Kirans moeilijke vragen over mijn verleden kon omgaan … Ik heb op aanraden van de kinderpsychologe een hartendoosje gemaakt dat onder zijn bed staat met het verhaal over zijn biologische papa: eerlijk, maar geschreven zodat hij het kan begrijpen. Zo kunnen we daarover praten. Ik ben van nature een stresskip en twijfel snel of ik het wel goed doe. De ouderbegeleidster van pleegzorg reikte me dan handvaten aan om bepaalde dingen aan te pakken. Soms waren dat dingen die ik al deed en dan zag ik in dat ik eigenlijk al goed bezig was. Als ik haar nu terug zou ontmoeten, zou ik oprecht blij zijn haar te zien!

Drie jaar geleden heb ik mijn verleden in Oostende de rug toe gekeerd. Toen ben ik weer bij mijn papa gaan wonen. Kiran woonde nog bij Bianca. Daar ben ik haar nog altijd heel dankbaar voor, ondanks de meningsverschillen die er vaak waren en soms nog zijn. Ik vond toen een vaste job in een magazijn, waardoor ik beetje bij beetje mijn schulden kon afbetalen. Daar leerde ik ook Kevin kennen. Hij bracht een grote stabiliteit in mijn leven. Samen hebben we dit opgebouwd.

Het bijzondere is dat Kevin ook is opgegroeid in een pleeggezin. Hij werd zelfs door dezelfde begeleidster in zijn pleeggezin geplaatst! Dat was een heel verrassend, maar best wel een blij weerzien. Kevin woonde in een heel andere pleegzorgsituatie, maar het zorgt er wel voor dat hij meer begrip heeft voor Kiran en voor de hele situatie. Al bij al zijn we blij dat pleegzorg bestaat. Het heeft Kiran ervoor behoed in milieus terecht te komen waar hij niet hoorde te zijn, al miste ik hem nog zo hard. Het heeft van Kevin een man met normen en waarden gemaakt, die hij misschien nooit was geworden als hij in een gewelddadig milieu was opgegroeid.

Bianca en mijn papa kunnen nu gewoon zijn grootouders zijn. Pleegzorg is in alle schoonheid afgerond, met iedereen mee aan tafel: de begeleidster, de consulente van de jeugdrechter, Kevin en zijn pleegouders, Bianca, mijn papa en ikzelf. Ik kreeg van iedereen kaartjes om me succes te wensen en een boodschap waarom ze trots op me waren. Af en toe lees ik die nog eens opnieuw en besef ik dat ik ben blijven vechten voor mijn zoon. Het heeft bloed, zweet en veel tranen gekost en ook heel veel geduld, maar hij is nu terug bij mij en ik kan hem geven wat hij nodig heeft en verdient: een goede thuis.

*Kiran is een schuilnaam omwille van privacyredenen.