Verlies in vele vormen - Heidi & Bjorn

26 september 2024

Een overlijden van een familielid, een stukgelopen relatie of een afscheid van een bepaalde periode in je leven: hoe je het ook draait of keert, iedereen van ons wordt op een bepaald moment geconfronteerd met verlies en dat doet heel vaak pijn. Ook binnen pleegzorg moeten vele pleegkinderen, pleeggasten, ouders of pleegzorgers op een bepaald moment afscheid nemen. Zo ook pleegzorgers Heidi & Bjorn.

“Het geeft zoveel voldoening om kinderen die het het hardst nodig hebben te helpen.”

Heidi en Bjorn zijn al ongeveer dertien jaar pleegzorgers. Ze startten initieel met de bedoeling om één pleegkind in de perspectiefbiedende module een thuis te geven, maar stelden al snel hun thuis en hart open voor meerdere pleegkinderen. Zo deden ze ook een hele tijd crisisplaatsingen. Dat houdt ook in dat ze al van heel wat pleegkinderen afscheid hebben moeten nemen. Niet altijd even makkelijk, maar het geeft hen veel voldoening om te weten dat ze rust hebben kunnen bieden aan de kinderen.

Een krantenartikel

“We hebben ons kandidaat gesteld als pleeggezin nadat we een krantenartikel gelezen hadden over pleegzorg. We zijn dan in pleegzorg gestapt met het idee om één kindje een tweede thuis te bieden in perspectiefbiedende pleegzorg. Zo is ongeveer dertien jaar geleden ons eerste pleegkind bij ons gekomen, en hij woont hier vandaag nog steeds. Die plaatsing ging zo goed en ik (red. Heidi) was thuis, waardoor we ons na één jaar ook kandidaat hebben gesteld voor crisispleegzorg met uitloop. We hadden onszelf wel voorgenomen om te kijken hoe de kinderen ermee om zouden gaan. Maar dat ging goed, waardoor we dat vijf jaar lang hebben gedaan. Na vijf jaar zijn we gestopt omdat het laatste pleegkindje in perspectiefbiedende pleegzorg bij ons bleef. Een jaar later is het halfzusje ook bij ons komen wonen.”

“Op dat moment telde ons gezin dus zes kinderen, waarvan drie pleegkinderen. Onze eigen kinderen zijn er dus mee opgegroeid. De oudste was vijf jaar toen ons eerste pleegkindje bij ons kwam wonen. Ze helpen ook en zijn graag bezig met de jongere kinderen in huis. Twee jaar geleden zijn we opnieuw gestart met crisisplaatsingen. Op dat moment was er een hoge nood aan crisispleeggezinnen voor baby’s. De laatste twee crisisplaatsingen zijn uiteindelijk na een paar maanden in perspectiefbiedende pleegzorg bij ons teruggekomen, waardoor we opnieuw zijn moeten stoppen als crisispleeggezin.”

Tranen

“In al de jaren dat we aan crisispleegzorg deden, zijn er heel wat kindjes bij ons geweest. We hebben dus al wel van heel wat pleegkinderen afscheid moeten nemen. Dat afscheid gaat meestal gepaard met veel tranen en dan zeggen we ook wel dat we stoppen, maar iedere keer doen we het toch gewoon opnieuw. Met sommige kinderen heb je ook een sterkere band en dan raakt het afscheid nog meer. Het eerste echt kleine baby’tje dat rechtstreeks uit het ziekenhuis hier twee weken is gebleven, was bijvoorbeeld heel moeilijk om los te laten. Het blijft altijd moeilijk. Dat is ook de reden waarom er zoveel zijn gebleven, zoals je kan zien.”

“Met sommige kinderen die in crisis bij ons zijn geweest, hebben we nog contact. Dat is fijn. Je weet ook bij het einde van een plaatsing dat, als je het kind nog wil zien, dat vaak nog kan. Dat maakt het iets makkelijker. We beslisten ook pas dat we klaar waren voor een nieuwe crisisplaatsing als iedereen er opnieuw klaar voor was.”

“We hebben de kinderen altijd meegenomen in de keuze om nog aan crisispleegzorg te doen. Als één van hen nee had gezegd, waren we sowieso al vroeger gestopt met crisispleegzorg. Eén keertje heeft een van onze kinderen gezegd dat ze een nieuwe crisisplaatsing niet meer zou zien zitten. Het kindje dat bij ons in crisispleegzorg was gebleven, hing heel fel aan haar en dat afscheid was dan ook bijzonder moeilijk. Uiteindelijk is hij ook een van de twee kindjes die na een paar maanden in perspectiefbiedende pleegzorg bij ons zijn komen wonen.”

Het eerste echt kleine baby’tje dat rechtstreeks uit het ziekenhuis hier twee weken is gebleven, was heel moeilijk om los te laten.

Heidi

Voldoening

“Crisispleegzorg is intensief. Je moet springen en flexibel zijn, maar we hebben er nooit spijt van gehad. Het is mooi dat je ze zo veel hebt kunnen leren. Zeker degene die na de crisisplaatsing nog een tijd bij ons zijn geweest in de perspectiefzoekende module. Uiteindelijk geeft het zoveel voldoening om kinderen die het het hardste nodig hebben te helpen en rust te bieden.”