Verlies in vele vormen - Faiza
Een overlijden van een familielid, een stukgelopen relatie of een afscheid van een bepaalde periode in je leven: hoe je het ook draait of keert, iedereen van ons wordt op een bepaald moment geconfronteerd met verlies en dat doet heel vaak pijn. Ook binnen pleegzorg moeten vele pleegkinderen, pleeggasten, ouders of pleegzorgers op een bepaald moment afscheid nemen. Zo ook ex-pleegkind Faiza.
“Het voelt nog steeds niet echt.”
Faiza* is 25 jaar, heeft Rwandese roots en woont bij haar pleeggezin in Gent, waar ze net is afgestudeerd als event- en projectmanager. Ze kwam als kind met haar ouders naar België om te studeren. Op haar elfde bleef ze samen met haar broer achter bij familie toen haar ouders noodgedwongen terugkeerden naar Oost-Afrika. Na hen jarenlang slechts sporadisch te zien, overleden twee jaar geleden onverwachts zowel haar moeder als haar grootmoeder. We hebben een gesprek over het gemis uit haar kindertijd, de impact daarvan op wie ze nu is en het verlies van twee belangrijke vrouwen in haar leven.
“Mijn pleegzorgverhaal begon een jaar nadat mijn ouders teruggekeerd waren naar Rwanda. Ik verbleef bij familie in België, maar ging naar een instelling omdat het samenwonen met hen zeer moeizaam verliep. Via die instelling kwam ik in contact met mijn huidige pleeggezin. Daar verbleef ik eerst enkel tijdens weekends of vakanties. Daarna ben ik er voltijds ingetrokken.”
Wanneer ik vraag hoe het was om als elfjarige afscheid te nemen van haar ouders, antwoordt Faiza eerder gelaten. “Goh, triestig zeker? Om eerlijk te zijn, sta ik daar niet meer bij stil, ook al is dat misschien niet zo gezond. Ik weet wel nog dat ik heel verdrietig was, maar met de tijd is dat vervaagd.”
Faiza vertelt dat ze zes jaar lang enkel per mail, brief of telefonisch contact had met haar ouders. Pas daarna kon ze af en toe op bezoek naar Rwanda. Dat ze speciale ondersteuning heeft gekregen in die periode kan ze zich niet herinneren. “Ook met de familie werd er niet echt gepraat over de situatie. Ik probeerde mezelf denk ik te beschermen door het gemis van mijn ouders onder de mat te vegen. Ik wou gewoon verder gaan met mijn leven en sterk blijven voor mijn ouders. Ik wilde niet dat zij zich schuldig zouden voelen over mijn verdriet.”
Hoe ze als kind omging met dat verdriet, heeft ook vandaag nog een grote invloed. “Ik heb mezelf als jongere aangeleerd om zaken voor mijzelf te houden. Geen al te beste gewoonte, want zo wordt het steeds moeilijker om mij open te stellen. Daardoor loop ik rond met veel onverwerkte emoties. Ik heb als kind van veel zaken afscheid moeten nemen: mijn gezin, de instelling, scholen, vrienden,… Ik merk nu dat ik het moeilijk vind om lang op één plaats te blijven en contact met vrienden afbreek als ze te dichtbij komen. Mijn huidige vrienden weten allemaal wel iets over mij, maar eigenlijk leren ze allemaal een andere Faiza kennen. ”
Toch heeft ze al geprobeerd om haar verdriet met iemand te delen. “Ik heb me één keer erg opengesteld naar mijn toenmalig lief, die ook klaagde omdat hij altijd alles uit mij moest sleuren. Wanneer die relatie stukliep had ik daar eigenlijk spijt van. Enerzijds was het moeilijk om opnieuw afscheid te nemen. Anderzijds vond ik het idee dat er nu iemand in de wereld rondloopt met mijn verhaal helemaal niet fijn. Ik had mij opengesteld voor niets, zo voelde het. “
Ook het verlies van haar moeder en grootmoeder probeert Faiza voornamelijk alleen te dragen. “Mijn grootmoeder en moeder zijn kort na elkaar gestorven, en bij mijn mama was dat overlijden heel plots. Hoewel het al twee jaar geleden is, voelt het voor mij nog steeds niet echt. Ik praat bijvoorbeeld nog steeds over haar in de tegenwoordige tijd, en heb het er zelden over met anderen. Zo kwam ik onlangs een vriendin tegen die het had over mijn ouders en zei: ‘Ik vind uw mama echt een toffe vrouw.’ Ik heb haar op dat moment ook niet verbeterd en zei gewoon: ‘Ja ik ook!’ ”
Ook onder de familie blijft het praten vrij beperkt. Zo blijven gesprekken met haar broer bijvoorbeeld eerder op de oppervlakte en geven ze elkaar vooral ruimte wanneer het ze moeilijk hebben. Na het overlijden van haar moeder ging Faiza wel in therapie. “Ik kon op dat moment mentaal echt niet verder en die therapie heeft toen ruimte gemaakt zodat ik bijvoorbeeld deel kon nemen aan mijn examens.”
“Ik ben twee personen verloren die ik enorm graag zag, en het voelt soms alsof ik een stuk van mezelf ben kwijtgeraakt. Vroeger ging ik bij dat verdriet vooral afleiding zoeken van mijn eigen gedachten door bijvoorbeeld met vrienden af te spreken. Dat helpt even, maar je kan natuurlijk niet 24 op 7 op zoek gaan naar afleiding. Ik weet nu dat die gevoelens komen en gaan, en heb daarmee leren leven.”
*Omwille van privacy is een schuilnaam gebruikt.
Andere interessante artikels
Sociaal-artistiek project Wortels en Vleugels
Verlies in vele vormen - Diaz
Een overlijden van een familielid, een stukgelopen relatie of een afscheid van een bepaalde periode in je leven: hoe je het ook draait of keert, iedereen van ons wordt op een bepaald moment geconfronteerd met verlies en dat doet heel vaak pijn. Ook binnen pleegzorg moeten vele pleegkinderen, pleeggasten, ouders of pleegzorgers op een bepaald moment afscheid nemen. Zo ook pleegjongere Diaz.
Verlies in vele vormen - Heidi & Bjorn
Een overlijden van een familielid, een stukgelopen relatie of een afscheid van een bepaalde periode in je leven: hoe je het ook draait of keert, iedereen van ons wordt op een bepaald moment geconfronteerd met verlies en dat doet heel vaak pijn. Ook binnen pleegzorg moeten vele pleegkinderen, pleeggasten, ouders of pleegzorgers op een bepaald moment afscheid nemen. Zo ook pleegzorgers Heidi & Bjorn.