Verlies in vele vormen - Diaz
Een overlijden van een familielid, een stukgelopen relatie of een afscheid van een bepaalde periode in je leven: hoe je het ook draait of keert, iedereen van ons wordt op een bepaald moment geconfronteerd met verlies en dat doet heel vaak pijn. Ook binnen pleegzorg moeten vele pleegkinderen, pleeggasten, ouders of pleegzorgers op een bepaald moment afscheid nemen. Zo ook pleegjongere Diaz.
“Onze gedeelde passie bracht ons bij elkaar.”
Diaz* is 17 jaar, verblijft sinds haar tiende in een leefgroep en brengt daarbovenop één keer per maand een weekend door bij haar ondersteunend pleeggezin. Al van kinds af aan vormt ‘afscheid nemen’ een rode draad in haar leven, beginnende met de scheiding van haar ouders, waarna ze voor het eerst in een instelling terecht kwam. Enkele maanden geleden kreeg ze opnieuw slecht nieuws en overleed haar favoriete begeleidster. M. was een belangrijke constante in haar leven en iemand waarmee ze haar passie voor paarden deelde. In de zeven jaar dat ze in de leefgroep verbleef, bouwde ze een hechte band met haar op.
“Ik kwam voor het eerst in een instelling terecht toen ik twee jaar oud was. Mijn ouders zaten middenin een moeilijke scheiding en konden de zorg voor mij er niet meer bijnemen. Daarna ging ik weer thuis wonen, maar op mijn tiende werd de situatie opnieuw onhoudbaar.”
Op dat moment belandde ze in een leefgroep waar ze ondertussen zeven jaar verblijft en zich helemaal thuis voelt. “Dat ik hier al zo lang ben, is wel eerder uitzonderlijk. De meeste jongeren blijven hier twee jaar en stromen daarna door naar vervolghulpverlening of werken aan een terugkeer naar huis. Ik heb hier dus al veel volk zien komen en gaan. Vandaag vertrekt er ook weer een jongere. Dat is altijd een moeilijk moment. “
Ondanks het komen en gaan van bewoners en begeleiders, is Diaz er toch in geslaagd om met enkele van hen een diepgaande band op te bouwen, niet in het minste met begeleidster M. “Toen ik in de leefgroep terecht kwam, was zij één van mijn eerste begeleiders. Op een dag organiseerde ze een uitstap met de leefgroep bij haar thuis om haar paarden te gaan verzorgen en daar is onze klik ontstaan. Ik heb toen ik nog thuis woonde ook altijd paardgereden en die gedeelde passie bracht ons bij elkaar. Daarna zijn er nog verschillende uitstappen gevolgd, en na zoveel jaar voelde ze voor mij aan als familie.”
Een belangrijke herinnering aan M. is er eentje van een aantal jaren terug. “Ik ben ooit weggelopen en kwam haar toen per toeval tegen in het Fort van Duffel, waar ze op haar vrije dag iets was gaan drinken. Gezien je normaal gezien ’s avonds niet buiten mag, wist ze meteen dat er iets fout zat. Ze riep me bij haar en heeft toen, op haar vrije dag, meer dan twee uur met mij gepraat en mij erna teruggebracht naar de leefgroep. Dat zal ik nooit vergeten.”
Wanneer M. ziek werd, kwam dat dan ook heel hard binnen. “De laatste keer dat ik haar zag, was er nog niets aan de hand, maar even later was ze opeens afwezig. Wanneer ik van een begeleider te horen kreeg dat ze ongeneselijk ziek was, dacht ik eerst dat ze een grapje maakte.”
Dat was het echter niet, en drie maanden geleden verloor M. haar strijd tegen de terminale ziekte. “Ik was aan het wandelen wanneer een begeleider me kwam vertellen dat M. gestorven was en ben toen heel hard beginnen huilen. Ook de dag erna was erg lastig. Ik moest eigenlijk gaan werken in het rusthuis waar ik stage deed, maar zag dat niet zitten. Uiteindelijk mocht ik die namiddag gewoon op school blijven, waar ik heb uitgehuild bij vrienden.”
Die vrienden spelen ook nu nog een belangrijke rol in haar verwerkingsproces. “Mijn dichtste vrienden hebben ook in een instelling gezeten, waardoor ze mij goed begrijpen. Zowel met hen, als met begeleiders die M. hebben gekend, kan ik goed praten over mijn gemis. Daarbovenop kreeg ik ook psychologische hulp en hulp van de zorgverantwoordelijke.”
Toch is het besef dat ze M. nooit meer zal terugzien er nog niet helemaal. “Soms lijkt het alsof ze nog gaat terugkomen en gewoon op vakantie is. Op andere momenten voelt ze net heel nabij. Bovenop onze gedeelde passie voor paarden, waren we ook beiden grote natuurliefhebbers. Sinds ze er niet meer is, zien we hier regelmatig eekhoorntjes rondlopen. We hebben dan altijd het gevoel dat dat M. is die ons iets komt vertellen. Alsof ze wil zeggen ‘Hé, ik ben er nog!’.”
M. was niet alleen een belangrijk figuur voor Diaz, maar werd in de hele organisatie graag gezien. “Omdat ze zo van natuur hield, is er een ‘herdenkingsboompje’ voor haar ingericht. Daarin hangt haar vogelhuisje en timmerden we de eerste letter van haar naam. Als ik ga wandelen ga ik daar vaak eens langs.“
*Omwille van privacy is een schuilnaam gebruikt.
Andere interessante artikels
Sociaal-artistiek project Wortels en Vleugels
Verlies in vele vormen - Heidi & Bjorn
Een overlijden van een familielid, een stukgelopen relatie of een afscheid van een bepaalde periode in je leven: hoe je het ook draait of keert, iedereen van ons wordt op een bepaald moment geconfronteerd met verlies en dat doet heel vaak pijn. Ook binnen pleegzorg moeten vele pleegkinderen, pleeggasten, ouders of pleegzorgers op een bepaald moment afscheid nemen. Zo ook pleegzorgers Heidi & Bjorn.
Verlies in vele vormen - Faiza
Een overlijden van een familielid, een stukgelopen relatie of een afscheid van een bepaalde periode in je leven: hoe je het ook draait of keert, iedereen van ons wordt op een bepaald moment geconfronteerd met verlies en dat doet heel vaak pijn. Ook binnen pleegzorg moeten vele pleegkinderen, pleeggasten, ouders of pleegzorgers op een bepaald moment afscheid nemen. Zo ook ex-pleegkind Faiza.