Stien, Nelle en Jef
Het is een gezellige bende bij elkaar. Stien (16), Nelle (13) en Jef (10) komen giechelend voor het scherm zitten tijdens het interview, dat digitaal wordt afgenomen. Ze zijn helemaal hoe je je broers en zussen van deze leeftijd voorstelt. Alleen ontbreekt er eentje aan tafel vandaag. N, hun jongere pleegbroer. Hij kwam ongeveer 4 jaar geleden fulltime in het gezin wonen. En heeft zijn plekje daar intussen helemaal gevonden.
Hoe het allemaal begon
Ze moeten diep in hun collectief geheugen graven, want het lijkt allemaal al zo lang geleden. “Ik weet nog dat mama en papa naar een infoavond gingen over pleegzorg,” vertelt Stien. “En daarna volgden nog heel wat avonden die ze buitenshuis gingen volgen. Dan zijn er mensen met ons komen praten, en ons huis komen bekijken.” En zo startte hun pleegzorgverhaal.
“We hebben N eerst ontmoet, dan is hij hier een keer blijven logeren,” weet Stien nog. “In de zomer gingen we op Chiro kamp. En toen we terug kwamen, woonde hij bij ons.” Hoe dat dan voelde, vroegen we. “Ik vond dat vrij normaal eigenlijk,” lacht Nelle, “hij kwam er gewoon bij.”
Kiezen voor pleegzorg
“Ik vond het heel cool dat mijn ouders besloten om pleeggezin te worden,” verklaart Stien. “Ik weet nog hoe N ons mee kwam ophalen van het kamp. Ik vertelde toen aan iedereen ‘Kijk dit is mijn nieuwe broer!’”
Nelle had wat tijd nodig om te wennen aan het idee. “Ik had het er in het begin wel moeilijk mee dat er iemand nieuw bij ging komen,” geeft ze eerlijk toe. “Mama en papa hebben er dan veel met mij over gepraat. Toen heb ik gezegd dat ik het wel ok vond, en is hij bij ons in huis gekomen. Als wij nu echt hadden gezegd dat we dat niet wilden, gingen ze het ook niet doen. We hebben die beslissing dus ook een béétje mee helpen maken.”
Jef is enthousiast: “In het begin was het wel wat raar, maar nu is het de normaalste zaak van de wereld!”
Even aanpassen
Het begin verliep hier en daar wat hobbelig. Vooral Jef had toch wat moeite met de nieuwe situatie. “Hij was jaloers, omdat hij zijn aandacht moest delen,” plaagt Stien. “Néé, daarom niet!” verdedigt Jef zich. Maar hij corrigeert snel daarna: “Ja, deels wel. Ik was de jongste, en opeens werd ik nu de middelste. Dat was wel heel speciaal. En er veranderden wel wat dingen. N had bijvoorbeeld bepaalde allergieën voor voeding, waardoor we ons allemaal wat moesten aanpassen.” Stien relativeert snel: “Maar het viel allemaal wel mee hoor.”
Ook voor N zelf was het wennen. Nelle: “Hij was heel verlegen. En hij kon ook soms nogal heftig reageren tijdens ruzies en zo. Maar dat is allemaal veel minder nu.”
Ieder zijn eigen plekje
“Eerst sliepen Jef en ik samen op één kamer. N kwam toen bij ons op de kamer liggen,” herinnert Nelle zich. “Maar na een tijdje hebben we kamers gewisseld en dan gingen de jongens samen op één kamer en sliepen de meisjes voortaan apart.” Ondertussen is het nog eens veranderd, vertelt Jef: “Nu heb ik de zolder gekregen en slaapt N alleen op onze vorige kamer.” Zo heeft iedereen nu zijn eigen plekje.
Open over pleegzorg
Nelle: “Ik ben blij dat hij bij ons kan zijn. Dat hij nu echt een thuis heeft hier.” Stien voegt daar nog aan toe dat ze hem kunnen troosten op moeilijke momenten, waarop hij bijvoorbeeld zijn mama mist. Want dat doen goede pleegzussen en -broers. Maar eigenlijk voelt hij gewoon als een echte broer. Stien: “Ik zeg meestal ‘ik heb 1 zus en 2 broers, en daarvan is er eentje een pleegbroer’. Als mensen dan nog iets willen weten, vertel ik er nog wat verder over. Maar ik vermeld er zeker niet altijd expliciet bij dat we een pleeggezin zijn.” Jef vult aan: “In de klas had ik verteld dat wij een pleegkind in huis hadden. En iets later heeft het gezin van een kind in mijn klas ook een pleegkind opgevangen!” Over ambassadeurschap gesproken, dat kunnen wij alleen maar omarmen.
Ook geïnspireerd door dit verhaal?
Kom naar één van onze infosessies in jouw buurt of vraag een infopakket aan.
Andere interessante artikels
Huyze Thylbert: woonproject voor pleeggasten
Huyze Thylbert en Pleegzorg West-Vlaanderen slaan de handen in elkaar voor een kleinschalig en warm woonproject voor vier volwassenen met een matige tot ernstige verstandelijke handicap. Daarom zoeken we een inwonende pleegzorger die van het huis een thuis kan maken.
Dat verdient een pleegzorgpluim!
Elk kwartaal zetten we bij pleegzorg iemand in de bloemetjes die een pluim verdient voor zijn of haar engagement in pleegzorg. Dat kan gaan over een pleeggezin, ouders, een pleegzorgbegeleider,... Die persoon verrassen we dan met een bezoekje, een award en een artikel in Kleurrijk, ons pleegzorgtijdschrift.
Eigen kinderen
Je thuis openzetten voor een kind, jongere of volwassene die nood heeft aan een warme plek is een prachtig engagement, maar ook ééntje waar op voorhand goed over moet worden nagedacht. De impact op je leven is groot, en ook je gezin en je kinderen moeten mee zijn met de keuze voor een nieuw gezinslid.
Hoe staan eigen kinderen ertegenover om binnenkort een pleegbroertje of -zusje te krijgen? Welke impact heeft pleegzorg op hen? Hoe worden zij betrokken bij de beslissing om aan pleegzorg te doen?
Enkele kinderen delen hun ervaring.