Nele en Lode
Nele en Lode wonen in Knokke-Heist met hun twee pleegkinderen. Zij is een geëngageerde leerkracht, hij is hoofdinspecteur bij de politie op rust. Bas (elf jaar) en Sarah (bijna acht jaar) wonen respectievelijk 7,5 jaar en iets meer dan 6 jaar bij het koppel.
Niet de eerste keuze
De keuze voor pleegzorg was voor Lode en Nele eigenlijk niet de eerste. Ze hadden een heel sterke wens om samen voor kinderen te zorgen, maar hun leeftijdsverschil maakte het niet evident om via biologische weg kinderen te krijgen. Het zorgde er ook voor dat adoptie al vrij snel uitgesloten werd, omdat dit sowieso een lange weg is. Pleegzorg werd als alternatief goed overwogen en ze gingen samen voor een traject als kandidaat-pleeggezin.
Lang wachten
Het screeningstraject werd vrij snel afgerond en voor beiden was het duidelijk dat ze graag een langdurig perspectief wilden bieden aan een kindje. Verder waren er weinig voorwaarden aan hun engagement verbonden. Nele blikt terug op een lange tijd van verlangen naar een pleegkind, eens het traject was afgerond. “Heel belangrijk,” beseft ze nu, “dat een match met zoveel zorg wordt uitgezocht. Maar toen was het best zwaar, dat lange wachten. Je bent helemaal klaar om je verhaal in pleegzorg aan te vatten en dan lijkt anderhalf jaar wachten wel een eeuwigheid. Zeker omdat je in het nieuws om de oren geslagen wordt met cijfers van ellenlange wachtlijsten met kinderen. Je hebt er geen idee van waarom de pleegzorgdienst je maar niet belt en je wil ook niet zelf om de haverklap zeuren waarom er nog geen nieuws is. Gelukkig was die wachttijd snel vergeten toen Bas er eindelijk was.”
Eéntje is geentje
Zo voelde het al gauw en op een tweede pleegkindje was het gelukkig veel minder lang wachten. Zo kwam - een dik jaar na Bas - Sarah het gezin vervolledigen. Nele durft het gezin als behoorlijk zelfredzaam in te schatten en heeft het gevoel de teugels best goed in handen te hebben als het over pleegzorg gaat. “Net zoals bij de opvoeding van eigen kinderen, is pleegouderschap iets waarin je groeit.” Ze is terecht best trots te kunnen zeggen dat ze nergens spijt van heeft als ze terugblikt op de weg die ze als pleeggezin samen hebben afgelegd. Toch is ze blij dat ze, als het nodig is, kan terugvallen op een goede pleegzorgbegeleider. “Het is iemand waarmee we fijn kunnen samenwerken en die onze noden en grenzen goed aanvoelt en respecteert. Ze kan optreden als we het gevoel hebben dat we zelf onze grenzen moeten bewaken naar de ouders van onze pleegkinderen toe, maar laat ons aan het roer zolang wij het gevoel hebben dat de zaken goed lopen. Ze is ook goed in bemiddelen als dat moet gebeuren.”
Grenzen
Als ik Nele naar haar bezorgdheden vraag toen ze startte in pleegzorg, vertelt ze dat het vooral neerkomt op goed beseffen waar je eigen grenzen liggen. Nele vindt het belangrijk om met een respectvolle blik naar de ouders van haar pleegkinderen te kunnen kijken. Dat zou ze moeilijk gevonden hebben indien ze had geweten dat zij hun kinderen bewust kwaad hadden gedaan. “Ik kan begrijpen dat iemand naar geweld grijpt in een situatie waarover hij of zij de controle verliest. Samenwerken met de ouders van kinderen die uit een incestueuze relatie komen, zou ik bijvoorbeeld erg moeilijk vinden. Voor mij zou dat een brug te ver zijn. Dat heb ik dan ook aangegeven om te kunnen garanderen dat ik met oprecht respect kan omgaan met de ouders van mijn pleegkinderen.”
Samen als koppel
Verder geeft ze ook nog mee dat het vooral belangrijk is dat je als koppel met dezelfde ingesteldheid in pleegzorg stapt. Als je er samen aan begint, moet je er samen honderd percent voor willen gaan. Je kan je op voorhand van alles voornemen, maar je buikgevoel blijft toch het belangrijkste. Tegelijk had ze nooit gedacht dat pleegouderschap toch zo natuurlijk zou voelen. “Je geeft kinderen zoveel mee via de opvoeding, ook al deel je niet hun genen. Het is zo grappig als iemand zegt dat Bas op mij lijkt door de mimiek die hij gebruikt, ook al hebben we niet hetzelfde bloed. Toch is het belangrijk dat je geen grote verwachtingen van liefde of dankbaarheid naar pleegkinderen hebt. Dat is een foute verwachting naar een kind dat gekwetst is en soms moeite heeft om zich vertrouwensvol aan een volwassene te hechten. De band die we hebben is nu intussen wel heel erg diep en onvoorwaardelijk. Maar dat is echt iets wat over de tijd heen moet groeien.
Dromen
Nele noemt pleegzorg een ontzettende verrijking, zowel voor zichzelf en haar man als voor haar pleegkinderen. Het mooiste citaat komt volgens Nele van Sarah zelf: “Eigenlijk heb ik geluk dat mijn mama niet voor me kon zorgen, anders had ik geen Moetie en Vava!” Nele is ontzettend trots op waar de kinderen nu staan. Intussen is Bas enorm gegroeid en hoopt hij dat hij nooit weg moet uit het pleeggezin, maar droomt hij wel over later zelf trouwen, kinderen krijgen en een job hebben. “Ze hebben dromen en een positieve blik op de toekomst. Dat is een enorme verwezenlijking, want dat hebben kinderen in probleemsituaties niet", stelt Nele vast. “Ik hoop dat de kinderen verder in die richting groeien dankzij het geloof dat we in ze hebben en hoe we hen motiveren. Ik hoop dat ze de mogelijkheden en kansen die het leven hen biedt, kunnen grijpen. Dat ze later iemand tegenkomen die evenveel vertrouwen in hen heeft als wij en dat ze hun eigen kinderen met evenveel liefde kunnen opvoeden als wij nu doen. Ik denk dat we dan een vicieuze cirkel hebben kunnen doorbreken waarvan hun ouders en grootouders al generaties het slachtoffer waren.”
Andere interessante artikels
Een pleegzorgpluim voor Rik!
Elk kwartaal zetten we bij pleegzorg iemand in de bloemetjes die een pluim verdient voor zijn of haar engagement in pleegzorg. Dat kan gaan over een pleeggezin, ouders, een pleegzorgbegeleider,... Die persoon verrassen we dan met een bezoekje, een award en een artikel in Kleurrijk, ons pleegzorgtijdschrift.
Huisdieren in pleegzorg
Zoektocht naar nieuwe pleeggezinnen in Meetjesland
Maandag 15 januari starten we vanuit Pleegzorg Oost-Vlaanderen met een campagne om nieuwe pleeggezinnen te vinden in het Meetjesland. De zoektocht concentreert zich in de gemeenten Aalter, Lievegem en Sint-Laureins waar op dit ogenblik een gebrek aan pleeggezinnen is.