Het verhaal van Wim

Ik ben Wim en beëindigde zonet een 41-jarige loopbaan in het onderwijs.
Gedurende heel deze periode heb ik op een intensieve manier kinderen begeleid en opgevolgd en dit altijd met een bijzondere aandacht voor kinderen die extra zorg nodig hadden. Ook in de sport, in mijn 32-jarige carrière als coach, coördinator en bestuurslid heb ik met tal van jongeren samengewerkt.

Ruim zestien jaar geleden had ik ernstige gezondheidsproblemen en dan word je soms genoodzaakt om je leven door een andere bril te bekijken. Kort daarna ging ik op zoek naar een concrete manier om de zorg op te nemen voor een kind.
Al heel snel kwam pleegzorg in beeld. In de vorming voor kandidaat-pleeggezinnen ontmoette ik veel gelijkgezinden van allerlei pluimage, maar allemaal met een groot hart voor kinderen.

Plots ging alles heel snel. Met mijn eerste pleegkind Boris* beleefde ik acht mooie jaren, al liep het niet altijd van een leien dakje.

Mijn motivatie voor pleegzorg?

Ik wil kinderen graag enkele “rustige” jaren in hun leven geven en ik wil hen alle kansen bieden die kinderen in een gewone gezinssituatie zouden krijgen.
Pleegzorg heeft mijn leven volledig veranderd en het heeft me rijker gemaakt. Al ondervond ik hoe belangrijk het is dat je een netwerk hebt. De steun van familie en vrienden is onontbeerlijk en geloof me, je hebt hen ook hard nodig. Niet alleen voor praktische zaken maar evenzeer in perioden dat het eens wat moeilijker gaat. Ook een vaste pleegzorgbegeleider is een grote troef. Op dat vlak heb ik geluk gehad en met Sofie en Arne heb ik de bovenste beste begeleiders.

Op dit moment heb ik twee pleegkinderen : Elias* is zestien jaar en is al acht jaar bij mij en Nelson* is dertien en is nu een maand bij mij. Zij houden me jong en geven me een belangrijk doel in mijn leven: zorg dragen.

* Omwille van privacy zijn schuilnamen gebruikt.