Een culturele match

Hava en Hakki hebben een zoon en dochter die al aan de universiteit studeren. “Wij wilden eigenlijk al sinds we getrouwd zijn een pleegkind in ons gezin opnemen. Maar eerst kwam het er een hele tijd niet van door de hoge werkdruk, gezondheidsproblemen, onze eigen jonge kinderen … Enkele jaren geleden zagen we plots een affiche van pleegzorg in de moskee. Die poster was het laatste duwtje dat we nodig hadden om echt tot pleegzorg over te gaan.”

Gaan we dit nog wel kunnen?

“We namen contact op met de pleegzorgdienst in onze buurt. Er volgde een hele selectieprocedure met individuele gesprekken en een groepsgesprek met andere Turkse gezinnen. We bleken geschikt te zijn om onze thuis te delen. Ik weet nog heel goed dat ik in het midden van een winkel stond met m’n armen vol boodschappen, toen ik telefoon kreeg van Pleegzorg. Het was zover. Er zou een kindje bij ons komen wonen. Toch een heel spannend moment.”

Het meisje dat bij Hava en Hakki terecht kwam, was anderhalf jaar oud. “Ik had eerst wat schrik. Zo’n klein kindje! Het was al zo lang geleden dat wij nog in de luiers zaten. Gaan we dit nog wel kunnen? Mijn man stelde mij onmiddellijk gerust. “Natuurlijk kunnen wij dat. Zoiets verleer je niet.” En dat is zo.”

Door omstandigheden was het voor de papa tijdelijk niet mogelijk om voor zijn dochter te zorgen. “Hij had het er in het begin heel moeilijk mee dat zijn dochter niet meer bij hem woonde. En dat is heel begrijpelijk. Maar beetje bij beetje wisten we zijn vertrouwen te winnen. Wij waren een heel goede match omdat wij dezelfde achtergrond hebben. We hebben dezelfde taal, cultuur en godsdienst. Dat zorgde voor vlotte communicatie tussen ons. Mijn man is zelfs van dezelfde stad afkomstig als de papa, dat schept ook al een band.”

“We leerden het meisje al onze gebruiken: schoenen uitdoen als je een huis binnenkomt, pantoffels aan onze bezoekers geven, hun handen kussen ... Ze zag ons bidden, vierde trouwfeesten van familie mee en vergezelde ons gezin naar de moskee. Ik geloof dat het voor de papa een grote opluchting was dat zijn dochter de opvoeding kreeg die hij voor ogen had en dat wij elkaar zo goed begrepen.”

“Het meisje is twee jaar lang bij ons gebleven. Intussen is ze opnieuw naar huis. We hebben samen heel veel mooie momenten beleefd. De kleine zaken: naar de schoolpoort rennen om haar op tijd op te halen, verjaardagen vieren … Één van de mooiste herinneringen is toch onze reis naar Turkije met haar. We hebben daar haar familie leren kennen. Het was schitterend om te zien hoe warm ze er omringd werd. En de familie was oprecht dankbaar dat wij zo goed voor hun nichtje of kleinkindje zorgden. We worden nog steeds door hen uitgenodigd als we op reis zijn in Turkije.”

Pleegzorg heeft ons als gezin veel geleerd

Ook nu het meisje opnieuw bij haar vader woont, blijft het contact nog heel goed. “We zien haar nog regelmatig en ze komt soms nog logeren. Ze zit nu in het eerste leerjaar en is echt heel slim. We zijn zo trots op haar. We hopen dat ze kan verder studeren en zorgeloos opgroeien. Ze weet dat ze hier altijd welkom zal blijven.”

“Pleegzorg heeft ons als gezin ook veel geleerd. Mijn kinderen hebben gezien dat er bij ons meer dan genoeg liefde is om te delen, dat pleegzorg ook een optie is als zij zelf een gezin hebben.

Ze hebben ook wel vaak moeten lachen. Als pleegmoeder kon ik zaken veel meer relativeren dan toen mijn kinderen nog jong waren. Een glas fruitsap dat omvalt en een vlek maakt: geen probleem, het is nog maar een klein kindje, zoiets kan gebeuren… Vroeger was ik wel strenger.”

Mensen aan het denken zetten

“Zelf denk ik ook dat we niet enkel een positieve impact hadden op het leven van het meisje maar ook op de Turkse gemeenschap. We hebben heel veel mensen aan het denken gezet. We kregen ontzettend veel positieve reacties. Er waren mensen die belden voor info of zelfs aan de deur stonden om informatie te vragen. Hopelijk hebben enkelen van hen zich ook kandidaat gesteld als pleegzorger.”